Aslında odanın boş olduğundan emin değilim, sadece o şekilde hayal ediyorum. Odada, bir yerlerden içeri sızan ışık beni rahatsız ettiğinde, gözümün önünde henüz belirmeye fırsat bulamayan pencerenin yerine tuğladan bir duvar örüyorum. Tüm pencereleri sırayla kırmızı tuğlalarla kapattıktan sonra kafamı yukarı kaldırıyorum. İşte o anda duvarlarla çevrelendiğini hissediyorum. Karanlığın ortasında yapayalnız olma fikri beni ürkütüyor. Sol tarafımdaki duvarın yüzeyinde küçük bir boşluk yaratıyorum. Etrafım hâlâ karanlık. Gece olmalı...
Gözlerimi sıkı sıkı kapıyorum.
Bir süre sonra, az önce üzerini kapattığım pencerenin tuğlasından bir ışık sızıyor. Ay çıkmış olmalı...
Birden kapı geliyor aklıma.
Gözlerimi sıkı sıkı kapıyorum.
Değişen bir şey olmuyor.
Bir defa daha deniyorum. Sonuç aynı.
Karşıdaki pencerenin tuğlasından içeri sızan ışıkla yaşamayı öğrenmelisin, diyorum.
Gözlerimi sıkı sıkı kapıyorum.
Kende kendimi onaylıyorum...
//proje365 hakkında bilgi için...//
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder